Vandaag was het prachtig winter weer. Een paar graden boven nul, bijna geen wind, een blauwe lucht en een prachtige middag zon. En die momenten moet je pakken!
Zeker nu de dagen kort zijn en het weer vaker grijs is dan mooi.
Een rondje in mijn favoriete bos hier in de buurt, gaf me zowel rust als energie. Even niks hoeven. Frisse lucht opsnuiven. Door de dikke laag bladeren op de grond en de modderpoelen banjeren. De vogels om me heen zien vliegen. Overal boomstammen met een prachtige laag diep groen mos. En allerlei verschillende paddenstoelen.
Ik doe het niet vaak, maar vandaag had ik een camera mee. Op zoek naar mooie plaatjes. Dat was erg leuk om weer eens te doen! Erop uit, de mooiste plekjes zoeken en alle tijd nemen om ze vast te leggen.
Het fijne van de camera vind ik dat ik foto's met meer aandacht maak. Ik neem de tijd om te kijken vanuit welke hoek de foto het mooiste gaat worden. Waar het beste licht invalt. Ik doe een paar passen naar voor of naar achter, stel een paar keer opnieuw scherp. In neem er meer tijd voor. En dan het blije gevoel als ik de knop helemaal doordruk om te foto ook echt te maken. Zoals hieronder in het moerasbos.
De reden waarom ik de camera niet vaak meeneem, is omdat het iets plaatst tussen mij en mijn ervaring met de natuur.
Zonder camera wandel ik met meer aandacht. Ben ik meer aan het rondkijken en genieten. Ben ik ook meer aanwezig in mijn lijf. Ik sta zo af en toe stil bij een mooi uitzicht of mooie boom. Haal dan diep adem en kijk nog eens goed rond.
Met camera op zak, beleef ik een gedeelte van de wandeling door de lens. Daar pak ik hem al vrij snel bij mooie uitzichten. Ook al vind ik dat ik geen haast heb en best mag genieten. Op een of andere manier ben ik snel een of meerdere foto's aan het maken. Daarna checken of de foto's goed zijn gelukt. En vaak meteen door.
Als ik mijn telefoon bij me heb, is dat nog duidelijker. Een telefoon geeft zelfs een wat snelle energie mee, maakt ietwat jachtig. Plus er is het risico dat mijn aandacht getrokken wordt door een nieuw ontvangen bericht. Inclusief de neiging om snel even te kijken wat erin staat. En vanaf dat moment na te denken over de inhoud of over hoe ik zal reageren. Uit mijn lijf en in mijn hoofd.
Mijn camera, mijn telefoon plaatsen iets tussen mij en de natuur. Waardoor ik het contact met de natuur minder diep ervaar. En dat vind ik jammer. Want we leven al zoveel uit contact met de natuur. Een reden voor mij om ze meestal thuis te laten.
En hoe mindful ik ook ben, of hoeveel ik ook mediteer. Als ik uit contact ben met de natuur (uit mijn lijf en daarmee ook uit contact met mijn eigen natuur) dan kom ik niet echt bij mijn stilte, mijn innerlijke vrede of bij mijn wezenlijke authentieke kracht.
Contact met de (je) natuur is de basis is mijn ervaring.
