Vertrouw jij je lichaam en alle sensaties? Begrijp je ze en kun je ze navigeren?
Gister was ik de vaatwasser aan het uitruimen en in een poging snel te zijn,
zwiepte ik de schone vorken in de bestekla en gooide ik de lade dicht.
Mijn middelvinger echter, zat nog tussen de lade en het aanrechtblad.
En de klap van de lade kwam precies op het vingerkootje.
En dat deed pijn!
Ajajaj…
🥹
Bij de pijn blijven
Ik maakte alle ruimte voor wat er gebeurt was en bleef met mijn aandacht
bij de sensaties in mijn lichaam,
tot het klaar was.
Waarom?
Omdat gevoelens willen gevoeld worden,
niet opgelost.
Pijn en ongemak blijft iets dat we graag vermijden. We leiden onszelf er makkelijk vanaf, omdat we te druk zijn, belangrijkere dingen te doen hebben en misschien ook wel
niet zoveel zin hebben om de pijn echt helemaal te voelen.
Het zelfherstellende vermogen
Vanuit mindfulness weten we dat als je met je aandacht én zelfcompassie aanwezig blijft bij pijn en ongemak, er in veel gevallen iets magisch gebeurt.
Het activeert je zelfherstellende vermogen.
Hoe gaaf is dat!
Het zenuwstelsel
Het afgelopen jaar heb ik meer geleerd over de werking van ons zenuwstelsel.
Ik ben nog maar aan het ontdekken op dit gebied en vind het interessant
hoe het lichaam bij pijn en schok het nodig heeft om stress
en angst volledig te kunnen ontladen.
Zodat het niet opslaat in ons lijf.
In de vorm van bijvoorbeeld spanning, stijfheid of verkramping.
Dat betekent je lijf de kans geven om de vecht en vlucht reactie
fysiek af te maken.
Door het volledig doorvoelen van alle sensaties en spierspanningen,
tot het klaar is.
Ooit bewust gedaan? Ik niet, maar nu wel dus.
Omdat er geen wond was die meteen verzorging nodig had, ben ik bij de pijn in mijn middelvinger gebleven. Ik heb alle sensaties gevoeld, tot mijn
lichaam klaar was.
Dit is wat er gebeurde:
Na de klap
Na de klap was er natuurlijk meteen heftige pijn in mijn vinger en voelde ik een onmiddellijke golf van onrust door mijn lichaam gieren.
De adrenaline-stoot kwam los en mijn lijf wilde lopen.
In een flink tempo ook.
Voorzichtig schermde ik de pijnlijke vinger af en beende ik met grote passen en een gevoel van urgentie door mijn woonkamer op en neer.
Tijdens het lopen merkte ik op dat mijn lijf eigenlijk weg wilde lopen,
liefst door de voordeur de straat op.
De vlucht reactie van mijn zenuwstelsel.
De poezen kwamen verrast bij me kijken, maar ik kon ze niet om me heen hebben.
“Nu even niet!” wilde ik snauwen, maar dat ging niet eens en ik beende door.
Ze namen afstand, maar hielden me goed in de gaten.
Het viel me op dat ik op dat moment geen connectie kon maken, de pijn en de onrust waren te groot. Dat hoort bij de eerste schok, het sympathische zenuwstelsel is dan geactiveerd, maar het lijkt erop dat para-sympathische zenuwstelsel
nog niet mee kon doen (degene die voor connectie zorgt)
Na een paar minuten werd het flinke lopen minder.
Ik kreeg behoefte aan afkoeling van mijn vinger die inmiddels heet was en bonzende.
Ik wilde naar een kraan.
Bij de gootsteen hield ik voorzichtig mijn vinger onder de kraan.
Veel prikkels kon ik niet hebben. Iets te koud was pijnlijk en iets te warm was vreselijk.
Dus ik stemde de kraan zo af dat deze zacht stroomde en het water lauw was.
En terwijl ik daar tegen het aanrecht geleund stond, voelde ik de spieren in mijn gezicht samentrekken en verkrampen. Ook kreeg ik de behoefte om energie
uit mijn benen te schoppen.
Stress release.
Ik heb bewust alle bewegingen gemaakt die mijn lichaam wilde maken.
Liet mijn gezicht gekke pijnlijke trekken maken en ik schopte met mijn benen
de spanning weg.
En toen dat klaar was, kwamen de tranen. Weer een andere vorm van het lichaam om spanning los te laten. Mijn lichaam boog zich voorover en het huilen begon.
Daarmee kwamen ook de eerste bewuste gedachten en emoties op.
Die niet erg dienend waren overigens.
- Wat onhandig dit, hoe heb je zo kunnen suffen!
- Ik heb hier ook eigenlijk helemaal geen tijd voor nu!
- Ik kan beter gewoon doorgaan met opruimen, zodat ik weer verder kan!
- Oh ik ben zo zielig en dit doet zoveel pijn...”
Ik liet de tranen stromen, de gedachten en emoties heb ik opgemerkt en gelaten
voor wat ze waren. Zonder ze weg te duwen of erop in te gaan.
Ik heb vooral mijn aandacht steeds terug gebracht naar de pijn in mijn vinger
en de veranderende lichamelijke sensaties.
Na een tijdje hielden de tranen vanzelf op.
En voelde ik de behoefte aan rechtop staan en langzame bewegingen.
In een kalm tempo liep ik weer door de woonkamer.
Met de pijnlijke vinger liefdevol in mijn andere hand.
Ik liep wiegend en zacht op en neer.
En ik ging sussend praten tegen mijn vinger 😅
Ook kon ik weer naar de poezen kijken en ze zeggen dat alles oke was,
dat ik even tijd nodig had.
De mogelijkheid tot connectie was terug.
Zoals ik het begrijp is dat het parasympatische zenuwstelsel (ventrale vagus) die weer mee kan doen. Het gedeelte van ons zenuwstelsel dat naast connectie ook zorgt voor
rust, herstel en ontspanning.
En na wat heen en weer wandelen en mezelf sussen, was het klaar.
De schok en stress waren uit mijn lichaam.
En de ergste pijn nam af.
Ik 'was er weer'.
Achteraf
Toen ik erin zat, leek dit eindeloos te duren.
Achteraf denk ik dat het ongeveer 10 minuten was.
De ervaring om mijn lichaam alle ruimte te geven tot het klaar is, vond ik bijzonder.
Ik deel hem graag met je, zodat als jij of iemand om je heen
wordt overvallen door iets pijnlijks, je misschien net wat langer
bij het proces van het lichaam aanwezig kan blijven.
Diep vertrouwen
Ook voor kinderen is het zo gezond als ze vallen of zich stoten,
dat ze leren daar oke mee te zijn en erbij te blijven.
Het kan je veel brengen om je lijf goed te begrijpen en
het zijn gang te kunnen laten gaan.
Door aanwezig te blijven bij pijn en ongemak,
leer je je lichaam nog beter kennen. Het gevoel van veiligheid
in mijn lichaam neemt daarmee toe merk ik.
Het geeft een dieper vertrouwen in het lichaam.
Ik gun het je.
PS 1: In de Ontspan & Inzich wandeling is er ruimte voor het volledig doorvoelen van ervaringen. Ik werk vaak op die manier en help je je er graag mee vanuit
het yoga- en mindfulness perspectief.
PS 2: Veel over het zenuwstelsel leer ik op dit moment uit het werk van Peter Levine (Pionier in somatic experiencing) en Irene Lyon (Nervous system expert & Master somatic practitioner). Erg interessant om hun naam te googlen en rond te neuzen in wat je tegenkomt.
